เขาและเธอในวันฝนตก

เนื้อเรื่อง

เช้าวันหนึ่ง หญิงสาวผมยาวนอนอยู่บนเตียงสีขาว ในห้องบนคอนโดของเธอ

เสียงสายฝนที่โปรยปรายลงมาที่ริมหน้าต่างทำให้เธอต้องตื่นขึ้น

เธอค่อยๆ ลุกขึ้น บิดขี้เกียจช้าๆ แล้วก็หาวสองสามรอบ

ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

แต่แล้วเธอก็ลุกขึ้นมา

\"ตายแล้ว ฝนตกเหรอ\"

แล้วเธอก็ลุกลี้ลุกลนเปิดหน้าต่าง เธอยื่นมือไปเก็บรองเท้าที่ระเบียง

\"ว้าย เปียกหมดเลย แล้วฉันจะเอาที่ไหนใส่เนี่ย โอ้ย ให้ตาย\"

จากนั้นเธอก็เดินไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ

สักพักเธอก็ออกมา แต่งตัว

เธอสวมเสื้อเชิ้ต สีขาว กางเกงยีนส์สีเข้ม

สวมสร้อยคอ พร้อมกับหยิบร่มเดินออกจากห้องไป

เธอเดินลงไปที่หน้าคอนโด กางร่มใสออก

แล้วเดินออกไป เธอเรียกTaxi

\"ไปทองหล่อ\"

ระหว่างที่เธอนั่งรถแท็กซี่ไปนั้น

เธอมองทั้งสองข้างทาง

เห็นผู้คนมากมาย วิ่งหลบฝนบ้าง ไม่ก็เปียกจนไม่คิดจะหลบฝนอีกแล้ว

จนเธอไปติดไฟแดงอยู่แยกหนึ่ง

เธอมองออกไป เห็นชายคนหนุ่มวัยทำงานคนนึง เดินตากฝนอยู่

ในมือของเขาถือกระเป๋าใส่โน้ตบุคสีดำใบใหญ่

เธอจ้องมองเขาอยู่ครู่นึง เห็นเขาเริ่มคอตก เพราะหาที่หลบฝนไม่ได้หรืออย่างไร

เธอค่อยๆเปิดหน้าต่าง แล้วเรียกเขาที่ยืนห่างจากเธอไปประมาณ4-5เมตร

\"คุณ.....คุณคะ.....\"

เมื่อเขาหันมามอง เธอก็รีบพูดออกมา

\"เอ่อ...ถ้าไม่รังเกียจ จะขึ้นมาด้วยกันไหมคะ\"

เขายิ้มออกมา แล้วตอบ

\"ขอบคุณมากๆครับ\"

เมื่อเขาขึ้นมาบนรถตัวของเขานั้นเปียกโชกไปเกือบหมด

เธอยื่นผ้าขนหนูในกระเป๋าเธอให้เขา

\"จะดีเหรอครับ\"

เขาถามด้วยความเกรงใจ

\"ไม่เป้นไรค่ะ\"

เธอตอบเขา

\"ขอบคุณครับ\"

เขาตอบแล้วก็ใช้ผ้าขนหนูของเธอ เช็ดหน้ากับเช็ดผมของเขา

ผมสีน้ำตาลของเขาก็กลับมาตั้งเหมือนเดิม

แล้วเธอก็ถาม

\"คุณกำลังจะไปไหนเหรอคะ\"

ชายหนุ่มหันมาตอบเธอ

\"ไปออฟฟิซที่ทองหล่อครับ\"

\"ดีเลยค่ะ ไปด้วยกันเลย เพราะชั้นก็กำลังจะไปที่ทองหล่อเหมือนกันค่ะ\"

\"ขอบคุณนะครับ\"

และแล้วรถก็มาถึงที่ทองหล่อ

ระหว่างทางเธอกับเขาแทบจะไม่ได้พูดกันเลย

\"คุณจะลงตรงไหนคะ \" เธอถาม

\"ผมขอลงแถวๆนี้ล่ะครับ แล้วคุณลงตรงไหนเหรอครับ\" เขาถามกลับ

\"ชั้นลงข้างในซอยเลยอ่ะค่ะ ฉันทำร้านเค้กอยู่ที่นั่น\" เธอตอบ

\"ครับ แล้วผมจะแวะไปทานนะครับ ขอบคุณที่ช่วยผมไว้ครับ\"

แล้วเขาก็ลงจากรถไป แล้วรถแท็กซี่ก็เคลื่อนออกไปอีกครั้ง

เธอบอกให้คนขับขับรถเลยต่อไป

แล้วเธอก็เหลือบไปเห็น กระเป๋าโน๊ตบุค ของเขา

เขาลืมกระเป๋าโน๊ตบุคไว้กับเธอ

แต่เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงดี

แล้วรถแท๊กซี่ก็มาถึงที่ร้านของเธอ

เธอจ่ายค่ารถแล้วหยิบของทุกอย่างลงจากรถ

เวลา9โมง ครึ่งชั่วโมงหลังจากเธอลงจากรถแท๊กซี่

เธอก็จัดการเปิดร้านเค้กของเธอ

ร้านของเธอตั้งอยู่ติดกับถนนในซอย

ถึงแม้มันจะมีเสียงดัง แต่บรรยากาศในร้านก็ดูสงบมาก

กำแพงเป็นกระจกใส ที่ปกติจะมีน้ำไหลผ่านจากข้างบนลงมา

ข้างๆกำแพงออกไปทางด้านนอกก็มีดอกไม้ปลูกอยู่เรียงราย

ภายในมีเคาว์เตอร์สี่เหลี่ยมมุมโค้งอยู่ มีเก้าอี้สตูล์

เธอนั่งรอดูลูกค้า อย่างเบื่อหน่าย

\"วันฝนตกนี่มันอะไรกันน้า ลูกค้าก็ไม่มี เฮ้อ\"

แล้วเธอก็เดินกลับไปหลังร้าน สักพักก็เดินกลับออกมาพร้อมเค้กก้อนใหม่

เค้กสีขาว ประดับด้วยwhite chocolateรูปปีกนางฟ้า

แล้วเธอก็เอาป้ายที่หน้าร้านออกมาเขียน

\"เค้กใหม่วันนี้ Angelic White Coconut\"

เวลาผ่านไปกว่าชั่วโมงก็ยังไม่มีลูกค้า

แต่เมื่อเธอเหลือบไปมองร้านที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

มันเป็นร้านกาแฟ ที่ด้านหลังเป็นสวนแบบญี่ปุ่น

ร้านนั้นมีเจ้าของร้านเป็นผู้หญิง ร้านของเธอมีลูกค้ามากินกันเยอะแยะ ทั้งๆที่ฝนตก

เธอมองร้านนั้นด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย

เธอคิดในใจ วันนี้ปิดร้านดีกว่า

ขณะที่เธอกำลังจะกดปุ่มที่ข้างๆประตูเพื่อให้ประตูเลื่อนลงมานั้น

มีเสียงชายคนหนึ่งตะโกนมา

\"อย่าพึ่งปิดร้านครับ\"

เธอจำได้ทันที เธอจึงกดยกเลิกแล้วให้มันเปิดใหม่

ชายคนนั้นนั่นเอง คนที่เธอให้เขาขึ้นรถแท๊กซี่มาด้วย

\"เชิญค่ะ\" เธอเดินไปเปิดประตูให้เขา

\"ขอบคุณครับ\"

\"ร้านสวยดีนะครับ\" เขาชมร้านเธอ

\"ขอบคุณค่ะ....ว่าแต่ คุณไม่ใช้ร่มเหรอคะ วิ่งตากฝนมาอีกแล้ว\"

เธอพูดพร้อมกับส่งผ้าขนหนูผืนเดิมให้เขา

\"ฮ่าฮ่าฮ่า\" เขาหัวเราะ

\"หัวเราะอะไรเหรอ\"

\"เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก แค่....ทำไมคุณใจดีกับผมอย่างนี้\"

เขาถามเธอ

\"เป็นนิสัยของฉัน.....ล่ะมั้ง\" เธอตอบขณะที่เดินไปชงชาให้เขา

เขาก็ยืนงงอยู่สักพัก

\"เชิญนั่งค่ะ\"

เขานั่งที่หน้าเคาวน์เตอร์หันหน้าออกไปมองกระจก

เธอยกชากับเค้กสีขาวออกมาเสริฟเค้า

\"ขอบคุณครับ\"

เขาตอบ

\"หวังว่าคงจะช่วยให้คุณอุ่นขึ้นได้นะคะ\"

เธอพูดด้วยท่าทางที่ยิ้มแย้ม

\"คุณนี่ช่างใจดีจัง\"

เขาชมเธอ

เธอดูหน้าแดงนิดๆ

เขาจิบชาแล้วก็ถามเธอ

\"ทำไมเมื่อกี้คุณจะรีบปิดร้านล่ะครับ พึ่งจะเที่ยงเอง\"

\"ก็ไม่มีลุกค้าอ่ะค่ะ\" เธอตอบ

\"อืม\"

\"ฝนตกอย่างนี้ใครจะไปอยากกินเค้กล่ะคะ คุณว่าไหม?\"

\"ผมว่า...ไม่หรอกครับ ผมคนนึงล่ะที่อยากกินเค้ก\"

ใบหน้าของเธอเริ่มมีรอยยิ้ม

\"อ่ะ นี่ค่ะ โน๊ตบุคของคุณ\"

เธอพูดพร้อมกับยกโน๊ตบุคออกมาจากหลังร้าน

\"ขอบคุณครับ ......แต่คงไม่ต้องใช้มันแล้วล่ะ\"

เขาตอบด้วยสีหน้าที่ดูหมองลงไปนิดๆ

\"ทำไมล่ะคะ\"

เธอถามเค้า พร้อมทั้งนั่งลงในที่นั่งข้างๆเขา

\"ผมพึ่งถูกไล่ออกจากงานมาครับ\"

เขาพูด แล้วค่อยๆก้มหน้าลง

\"อยากเล่าไหมคะ\"

เธอตกใจพร้อมถามด้วยความเกรงใจ

\"ไม่อ่ะครับ ผมยังไม่อยากเล่าตอนนี้\"

เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

\"บางทีนะคะ ชีวิตคนเราน่ะก็เจอจุดตกบ้าง เจอจุดสูงสุดบ้าง ขึ้นๆลงๆ เป็นธรรมดา\"

\"ดูอย่างท้องฟ้าสิคะ ถึงแม้มันจะมีเมฆฝนมาบดบังแสงสว่าง แต่ถึงยังไงสักวันหนึ่ง ท้องฟ้าก็จะกลับมาสว่างสดใสเหมือนเดิม\"

เธอพูดปลอบใจเขา

แล้วฝนที่ตกหนัก ก็เริ่มซาลง

สักสิบนาทีต่อมาฝนก็หยุดตก

\"ดูนั่นสิคะ แสงสว่างกลับมาอีกครั้งแล้ว\"

เธอเอ่ยขึ้น

เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง

เขามองลอดกระจกออกไป ท้องฟ้าที่เคยดูหมองหม่นไปด้วยเมฆสีเทา ก็กลับมามีสีฟ้า สว่างสดใสอีกครั้ง

\"นั่นสินะครับ\" เขาพูด พร้อมทั้งปาดหยดน้ำตาออกจากใบหน้า

แล้วแสงอาทิตย์ก็สาดส่องลงมาที่หน้าร้านของเธอ

ลูกค้าสาวๆก็ต่างทยอยเดินเข้ามาในร้านของเธอ

แล้วบทเพลงแห่งความสุขก็ถูกบรรเลงขึ้นอีกครา......